Aline in Amerika: het begin van een tussenjaar

Hey, ik ben Aline. Ik hoor nu in 5 vwo te zitten, maar dat is niet wat ik heb gedaan.
Ik heb besloten om een tussenjaar te nemen. Ik ben nu namelijk in een dorpje genaamd Bridgewater in Amerika.
Voor ik vertrok hoorde ik vaak: ‘Laat nog eens wat van je horen.’ Dus hier ben ik, maar laten we beginnen bij het begin.

Ongeveer halverwege 3 vwo zat ik niet zo lekker in mijn vel. Ik vond school niet meer zo interessant en ik was op zoek naar een nieuw avontuur.
Mijn moeder vertelde me over een vriend die na de middelbare school naar een Amerikaanse high school was gegaan.
Dat wilde ik ook graag doen. Rond januari, op de dag van de deadline, meldde ik mij aan om dit te gaan doen. Ik voldeed aan de verwachtingen, dus werd ik gekozen en ik kreeg een enorm lang formulier om in te vullen.

• Wie ben ik? Wat verwacht ik van een gastgezin?
• Wat wil ik bereiken in Amerika?
• Wat zijn mijn doelen in het leven?

Dit waren een paar van de vragen die ik moest beantwoorden, want ze moesten op zoek gaan naar een gastgezin dat bij mij past. 21 juni was de dag waarop ik te horen kreeg wie mijn gastgezin ging worden. Ik was geplaatst in een gezin dat bestaat uit een vader (Dusty), een moeder (Kirsten), een 12 jaar oud meisje (Bridget), een 15 jaar oude jongen (Shane) en 5 honden. Ze wonen in Bridgewater, Virginia, en ze hebben een boerderij. 

Op 10 augustus vloog ik naar ze toe en ik voelde me meteen thuis. 10 dagen later ging ik voor het eerst naar school. De school waar ik nu heen ga heet Turner Ashby High School. De eerste dag was niet heel bijzonder, het voeIde als een normale schooldag. Het was natuurlijk wel de eerste schooldag, dus niemand had er zin in. Het enige wat we in de les deden was dan ook opstarten. Ook durfde ik niet meteen op mensen af te stappen. Toen ik mijn boek liet vallen, vloekte ik 'kut' en legde ik daarna uit dat wat ik zei een Nederlands scheldwoord was. 

Ze keken vol verbazing en mijn Engels was blijkbaar zo goed dat het niemand was opgevallen dat ik hier niet vandaan kwam. Dat veranderde echter heel snel en na drie dagen wist iedereen in mijn jaar dat ik een ‘foreign exchange student’ was uit Noorwegen of Zweden of zoiets. Bridget begon me na een maand voor te stellen als haar grote zus en de rest van de familie zegt dat het voelt alsof ik er altijd al bij was. 

Het leven hier is heel anders, maar ik denk dat ik er wel goed tussen pas. Wij rijden aan de linkerkant van de weg en er zijn geen magnetrons hier waar ik ben. Ik had van tevoren niet per sé verwacht dat het precies zo zou zijn als in de Amerikaanse films, maar dat had ik dus fout. De lange gangen met de kluisjes, de football wedstrijden, de cheerleaders, de huizen en de straten.

School gaat goed. Het is hier heel makkelijk vergeleken met in Nederland. Daarnaast heb ik hier al een aantal goede vrienden. Ik heb geleerd hoe ik met een geweer moet omgaan, want mijn gezin jaagt op herten en beren. Ik ben nu aan het leren hoe je moet autorijden, want ik kan al hier mijn rijbewijs hier halen. Ik voel me hier heel erg thuis en ik kan niet wachten tot homecoming, Halloween, Thanksgiving, kerst, prom en de eerste dag dat er een dikke laag sneeuw valt.