We weten allemaal dat leerlingen wel eens een pesthekel aan één bepaalde docent kunnen hebben (zonder namen te noemen uiteraard), dat heeft elke school wel. Je kan je ergeren aan de stem van een docent, de manier waarop hij of zij lesgeeft, het vak is gewoon stom... er zijn genoeg mogelijkheden! Maar wat als we dit nou eens omdraaien? Wat weten de docenten dan over ons, de leerlingen, te vertellen? Wij hebben enkele docenten gevraagd wat hun raarste ervaring met leerlingen is, en dit is er uit gekomen!
Er zijn vast wel dagen geweest dat er veel leerlingen misten, maar een verhaal over ‘vermiste brugklassers’ wordt wel erg extreem. Geloof het of niet, maar dit is bij meneer Janssen van Frans echt gebeurd op zijn vorige school! Dit is wat hij erover vertelt:
‘Op mijn vorige school was het schooljaar een aantal weken aan de gang toen twee brugklassers 'vermist' waren in mijn les. De klas was een beetje ongerust, maar ik zei dat het wel goed zou komen.
Na 10 minuten werd op de deur geklopt. Een collega stond voor de deur met één van de twee brugklassers. Het meisje was in tranen, want ze was de weg (en de klas) kwijt. Maar er was nog steeds één leerling 'vermist'. "Komt wel goed", zei ik.
En inderdaad, niet veel later werd er weer op de deur geklopt. Daar stond het meisje in haar gymkleren. Ze dacht dat ze gym had en had zich, in haar eentje, omgekleed om te gaan sporten. Toen er uiteindelijk niemand kwam is ze toch nog maar eens in haar rooster gaan kijken. Gevolg, ze heeft de rest van de les Frans in haar gymkleding gevolgd (ik heb wel in de gaten gehouden of ze het niet te koud kreeg). Gelukkig konden zij én de klas erom lachen!’
Zo zie je maar dat er ook best wat onrust kan komen (niet met opzet natuurlijk) door leerlingen! Maar ook de docenten kunnen er wat van! Luister maar eens naar het verhaal van mevrouw Schaaf, die klassieke talen geeft:
‘Ik was even het lokaal uitgelopen. Toen ik weer binnenkwam had een jongen een strook plakband op zijn wang (waarom? geen idee!).
Zijn buurvrouw zat deze er heel voorzichtig vanaf te trekken en je weet, dat moet je niet voorzichtig doen, dat doet alleen maar meer pijn. Dus ik zeg tegen hen: "Dat moet je niet zó doen, dat moet je zó doen”, waarbij ik met mijn arm een snelle grote zwaai vanaf mijn wang opzij maakte, alsof ik plakband van mijn wang trok.
Wat ik echter niet had gezien, was dat er net een andere jongen naar mij toe liep, om een vraag te stellen.
Ik gaf hem een directe rechtse op zijn neus, en hij kreeg natuurlijk een enorme bloedneus.
Snel hielp ik hem over de gang naar de wastafel in het toilet, waarbij we een heel spoor van bloedspetters achterlieten.
En toen ging de bel....
Eersteklassers wezen geschrokken op het bloedspoor. De derdeklassers vertelden (zonder context) dat mevrouw Schaaf hun klasgenoot een bloedneus had geslagen.
De jongen zelf snoof eens flink, toen het bloeden over was, en zei blij: "Mevrouw, mijn neus zat de hele dag al dicht, nu heb ik weer lucht!"
Nadat ik het lokaal en de gang had schoongemaakt, ben ik nog even langs de jaarlaagcoördinator en de rector gelopen om te vertellen dat ik inderdaad een leerling een bloedneus had geslagen, maar dat dat een heel ander verhaal was dan zij zouden kunnen bedenken.’
Zo zie je maar, zowel leerlingen als docenten kunnen de raarste fratsen uithalen! Wees je er wel van bewust dat in dit artikel geen tips staan hoe je het beste kunt spijbelen of hoe je het beste iemand een bloedneus kan slaan, dit zijn alleen maar (waargebeurde!) verhalen van onze geliefde docenten. Docenten en leerlingen, wees nou eens eerlijk, zo erg als dit hebben jullie vast nog niet meegemaakt!
Reacties